Michèle Van Overstraeten (°Hamme 1958)

Ze heeft het allemaal meegemaakt : de revalidatiecentra, de hulpeloosheid, woede en cynisme, het onbegrip van hulpverleners en vrienden. Michèle Van Overstraeten was ooit een perfect gezonde vrouw, die vioolles, een cursus creatief musiceren en 'eutonie' (nvdr: een vorm van therapie die de spierspanning reguleert) gaf in Gent. Bovendien deed ze veel aan sport en had ze een bloeiende relatie. Tot dat op een dag allemaal wegviel. In de nacht van 10 februari 1992 belandde Michèle met een hersentumor in het ziekenhuis en moest ze in allerijl geopereerd worden. Na drie weken diepe coma werd ze toch nog wakker. Ze had moeite met spreken, kon niet meer bewegen en ondervond problemen met haar geheugen. De diagnose : NAH, of een Niet-aangeboren Hersenletsel, veroorzaakt door een verkeersongeval, een hersenontsteking of, in Michèles geval, een hersentumor. Momenteel lijden er in Vlaanderen meer dan 100 000 mensen aan NAH.
Michèle is intussen 48 jaar, maar in werkelijkheid is ze veertien. Het tellen begon veertien jaar geleden gewoon helemaal opnieuw. Nu kan ze echter weer genieten van het leven en is ze niet verlegen om over haar handicap te praten.
De bijna-doodervaring bracht haar dichter bij het helderwitte licht, haar hoogst persoonlijke beeld van het paradijs, dat haar leven voortaan zou bepalen, dat haar ook zou helpen bij het helse herstel dat volgde toen ze eindelijk ontwaakte. Alles moest ze opnieuw leren: lezen, praten, een kopje thee vasthouden, zich van het bed naar een stoel heffen. Lopen en vioolspelen zou ze nooit meer kunnen. De pijn bij het wakker worden, doorboord door buisjes, kapot van de dorst, niet in staat om te spreken, te bewegen, voor zichzelf op te komen. De hulpeloosheid, de vernederingen, de tocht langs revalidatiecentra. Haar woede en cynisme, het onbegrip van hulpverleners en vrienden. De berusting in het leven als een vrouw in een rolstoel, in de onhandigheid, de beperkingen. De humor, de tederheid, en uiteindelijk ook weer: de grote liefde.

Bron: Het Nieuwsblad - SIG-net

THEE DRINKEN IN DE WOESTIJN (2006)

In de gedichtenbundel Thee drinken in de woestijn, schrijft ze de hele ervaring van zich af: de pijn bij het wakker worden, de hulpeloosheid, de vernederingen, de tocht langs revalidatiecentra. Haar woede en cynisme, het onbegrip van hulpverleners en vrienden. De berusting in het leven als een vrouw in een rolstoel, in de onhandigheid, de beperkingen. De humor, de tederheid, en uiteindelijk ook weer: de grote liefde. Aangrijpende poëzie, met mooie tekeningen van Junior Seisay (10 jaar oud).

IK SCHIK DE BLOEMEN NAAR MIJN ZIN (1999)

Tientallen gedichten, waarin ze verlangen en gemis bezweert met een hardnekkig zoeken naar de toekomst: voor alles wat haar werd afgenomen, heeft ze zoveel meer van zichzelf teruggevonden. De gedichten zijn geïllustreerd door Pascale Vervenne en ingeleid door Nand Cuvelier.