Evelien Van Landeghem
(° Hamme, 12-07-1984)
Op 12 juli 1984 ben ik te Hamme ter wereld gekomen, volgens mijn ouders met een schreeuw die door de gangen van het moederhuis galmde en de verpleegsters deed opschrikken. Stil ben ik eigenlijk nooit echt geweest. Ik had altijd wel wat te vertellen, leefde grotendeels in mijn fantasie, wat duidelijk de aanzet is geweest voor het verzinnen van verhalen. Schrijven heb ik, sinds ik me kan herinneren, altijd graag gedaan; het is een noodzaak voor me. Tekenen en muziek (ik speel piano) geven me ook rust, maar zonder schrijven zou het leven misschien heel saai worden, of heel ontmoedigend. Want in de fantasie kan en mag alles. Natuurlijk is boeken schrijven van een heel ander kaliber dan het verzinnen van verhaaltjes als kind, maar zonder die oneindige stroom aan gedachten zou ik niet zo ver komen. Mijn verhalen zijn nog lang niet uitgeput. Daarvoor heb ik net dat tikje teveel aan inspiratie. Overal zitten verhalen, je moet ze gewoon boeiend genoeg kunnen vertellen. De juiste woorden vinden is soms een moeilijke taak, maar eens je die ene zin hebt gevonden dat een bepaald gevoel weergeeft dan kan je weer verder knutselen aan je verhaal. Vroeger was ik heel ongeduldig en sprong ik nogal ondoordacht met woorden om, nu geef ik ze meer tijd om te rijpen. Het is zoals bij een illustratie: eerst komt de schets (het idee) en dan volgt de uitwerking. Ik heb enkele jaren kunstschool gevolgd en dacht eerder dat ik met het tekenen iets ging doen, maar mijn schrijfkriebels hebben daar anders over beslist.
Aangezien ik sinds kort verhuisd ben naar Sint-Niklaas, mis ik Hamme. Zeker de mogelijkheid om meteen een stapje in de natuur te zetten, is een groot gemis. Ik ging graag, voordat ik met schrijven begon, een wandeling maken langs de Durme, even van het uitzicht aan de Mirabrug genieten of joggen in het Driegoten bos. Maar omdat ik voltijds werk in Sint-Niklaas, leek het me makkelijker om hier te komen wonen. En Hamme ligt gelukkig niet ver weg, zodat ik snel heen en terug kan op mijn vrije dagen.
Mijn absolute droom is om van het schrijven te kunnen leven (en wie weet: weer een bewoner van Hamme te worden). En om ook die andere hobby van me te kunnen omzetten in een beroep, namelijk illustreren.
Ik zie wel wat voor leuke kronkels het leven nog in petto heeft. En hopelijk kan ik via mijn verhalen veel mensen bereiken. In mijn hoofd zitten er alvast enkele nieuwe personages klaar!
KUSSEN TUSSEN PITA EN FRIET (2010)
"Ze schrok en staarde me met grote ogen aan. Even leek het alsof ze weg zou rennen; de tijd trok samen tot een ogenblik van twijfel. Ze zag de strobalen, die ik tot een soort bed had gevormd, keek naar het zeil dat wat verderop op een hoopje lag en staarde toen weer naar mij: het meisje dat het schriftje droeg. Ze aarzelde. Ik dacht: zie me hier staan. Mijn zwijgen en mijn onbeweeglijkheid fascineerden haar. Ze hield haar adem in. Ik werd onrustig van haar schoonheid; het prikkelde en er ontwaakte iets in me wat ik zelf niet kon verklaren.
Maite is geboren zonder stem. Het liefst van al droomt ze weg in haar eigen schrijfsels. Dat verandert als ze de Turkse Moonisah leert kennen. Tot frustratie van hun vaders ontwikkelt zich een intense vriendschap. Er ontluikt een voorzichtige liefde, die ontaardt in een passionele relatie. Maar in het openbaar mogen ze hun liefde niet uiten; stel je voor dat hun vaders dat te weten zouden komen. Dat zou een schande zijn en het einde van hun relatie betekenen. Dus moeten de meisjes een plan bedenken.
